آیا اندازه گیری شاخص توده بدنی به تنهایی برای تشخیص چاقی کافی است؟

یکی از کشورهایی که میزان شیوع چاقی و عوارض ناشی از آن، بالا است، هند است. شیوع چاقی در کشور هند 40.3 درصد است که بیشتر در میان زنان، جمعیت‌های شهری و افراد بالای 40 سال گزارش شده است.
به گزارش دیاپرس، پیش‌بینی می‌شود که شیوع چاقی تا سال 2040 در میان بزرگسالان هندی 20 تا 69 ساله سه برابر شود. با افزایش میزان چاقی، بار دیابت نیز در سطح جهانی در حال افزایش است که عمدتاً ناشی از سبک زندگی ناسالم است. برآوردها از سال 2019 نشان داد که 77 میلیون نفر در هند به دیابت مبتلا بودند و انتظار می‌رود این تعداد تا سال 2045 به بیش از 134 میلیون نفر افزایش یابد. به همین علت، هند به عنوان پایتخت دیابت شناخته می‌شود.
شاخص توده بدنی (BMI) به عنوان یک معیار برای تعیین چاقی و اضافه وزن استفاده می‌شود که در هند، BMI بین 23 تا 25 کیلوگرم بر متر مربع، به عنوان اضافه وزن و اگر BMI فردی بیش از 25 کیلوگرم بر متر مربع باشد، او را چاق تشخیص می‌دهند. با این حال، جمعیت هند به طور خاص ممکن است دارای تجمع چربی بیشتر در نواحی اطراف کمر، به ویژه در اطراف اعضای داخلی مانند کبد و پانکراس باشند.
مطالعات اخیر در هند، در دستورالعمل‌ها از تغییر تمرکز صرف بر BMI، به در نظر گرفتن شرایطی مانند چاقی احشایی یا چاقی شکمی که در هند رایج است، اشاره دارد. این امر بر اهمیت ارزیابی دور کمر و مسائل مربوط به سلامتی تاکید می کند.