بهترین زمان ورزش برای پیشگیری از دیابت

تحقیقات جدید منتشر شده در Diabetologia (مجله انجمن اروپایی برای مطالعه دیابت) نشان می دهد که ورزش و فعالیت بدنی صبح و بعد از ظهر با خطر کمتر ابتلا به دیابت نوع 2 در تمام سطوح تحصیلی و درآمدی در جمعیت مرتبط است، همچنین نشان می دهد که هیچ ارتباط آماری معنی داری بین فعالیت بدنی عصرگاهی و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 وجود ندارد. این مطالعه توسط دکتر Caiwei Tian و دکتر Chirag Patel از دانشگاه هاروارد انجام شده است.

به گزارش دیاپرس، فعالیت بدنی یک عامل پیشگیری کننده برای دیابت نوع 2 است، اما زمان بندی و تداوم مناسب برای آن (برخلاف مجموع کلی فعالیت بدنی) نسبتا ناشناخته بوده است. دستگاه‌های مبتنی بر شتاب‌سنج که فعالیت بدنی را اندازه‌گیری می‌کنند، فرصت جدیدی برای اندازه‌گیری عینی فعالیت ها در طول روز و هفته فراهم می‌کنند. نشان داده شده است که فعالیت بدنی در ظهر تا بعدازظهر (اما نه در عصر) با خطر کمتر مرگ و میر در مقایسه با فعالیت بدنی صبحگاهی مرتبط است، اما رابطه با دیابت نوع 2 هنوز مورد مطالعه قرار نگرفته است. در این مطالعه جدید، نویسندگان رابطه بین فعالیت بدنی صبح، بعدازظهر یا عصر و تداوم (روتین) و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را تجزیه و تحلیل کردند.

گروهی متشکل از 93095 شرکت‌کننده در Biobank بریتانیا (میانگین سنی 62 سال) بدون سابقه دیابت نوع 2 به مدت 1 هفته از شتاب‌سنج مچ‌بند استفاده کردند. نویسندگان اطلاعات شتاب‌سنج را برای تخمین معادل متابولیک کار (MET) (معیار رایج فعالیت بدنی) تبدیل کردند که MET-ساعت کل فعالیت بدنی را جمع‌آوری می‌کند. فعالیت بدنی ساعت MET شامل انواع فعالیت‌هایی است که فرد در طول روز انجام می‌دهد و با شتاب‌سنج اندازه‌گیری می‌شود، از جمله کارهای خانگی، پیاده‌روی و فعالیت شدید. نویسندگان MET های تکمیل شده را در سه بخش زمانی (صبح، بعدازظهر، و عصر)، یعنی به ساعت 06:00-12:00 (صبح)، ساعت 12:00 تا 18:00 (بعد از ظهر)؛ و ساعت 18:00 تا 24:00 (عصر). اندازه گیری و تقسیم کردند.

نویسندگان همچنین شدت ورزش را در نظر گرفتند: فعالیت بدنی متوسط تا شدید (MVPA) و فعالیت بدنی شدید (VPA) در ارتباط با بروز دیابت نوع 2. فعالیت بدنی اثر محافظتی بر روی دیابت داشت بطوری که هر یک واحد افزایش در MET در صبح با کاهش 10% در خطر ابتلا به دیابت نوع 2 و هر یک واحد افزایش در MET در بعد از ظهر با کاهش 9% در خطر ابتلا به دیابت نوع 2 مرتبط بود. با این حال، هیچ ارتباط آماری معنی داری بین فعالیت بدنی عصرگاهی و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 وجود نداشت.

رابطه با فعالیت بدنی صبح و بعدازظهر تا حد زیادی خطی بود، به این شکل که افرادی که ساعت MET بیشتری داشتند، در مقایسه با افرادی که دارای ساعت MET کمتری بودند، خطر بسیار کمتری برای ابتلا به دیابت نوع 2 داشتند.

نویسندگان فکر می‌کردند که ممکن است عوامل سبک زندگی (مانند میزان خواب و رژیم غذایی) به عنوان عامل اصلی ایجاد دیابت بر میزان فعالیت بدنی افراد در صبح، بعد از ظهر و عصر تأثیر می‌گذارد و بنابراین این سبک زندگی متفاوت است که ارتباط مشاهده شده بین زمان فعالیت بدنی و خطر ابتلا به دیابت را ایجاد می کند. برای پرداختن به چگونگی تأثیر این عوامل بر فعالیت بدنی، نویسندگان تاثیر این عوامل را در مدل های تحلیلی خود حذف کردند. آنها دریافتند که هنگام حذف اثر عوامل سبک زندگی، ارتباط ساعت‌های MET در زمان‌های مختلف روز با خطر دیابت دقیق‌تر می‌شود.

نویسندگان می گویند مطالعه آنها اولین گزارش در مورد تأثیر مداوم فعالیت است و توضیح می دهند: «تداوم فعالیت بدنی ارتباط قوی با دیابت نوع 2 نداشت. به عبارت دیگر، افرادی که مدت زمان کم و مدام ورزش می‌کنند، در مقایسه با افرادی که به همان میزان اما با برنامه نامنظم و خارج از روتین ورزش می‌کنند، در معرض خطر کمتر ابتلا به دیابت نیستند.

نویسندگان می افزایند: «مطالعه ما نحوه ارتباط خطر دیابت در فعالیت بدنی صبح و بعدازظهر را در مقابل فعالیت بدنی عصر توضیح داد. این یافته‌ها همچنین نشان می‌دهد که انجام برخی فعالیت‌های با شدت بالاتر برای کمک به کاهش خطر ابتلا به دیابت و سایر بیماری‌های قلبی عروقی مفید است./ Diabetologia