نگاهی به روند نگران کننده چاقی در ایران از سال 1383 تا 1400/ آمار افزایشی بوده؟

مطالعه‌ای توسط عزتی و همکاران با استفاده از هشت نظرسنجی ملی نظارت بر عوامل خطر بیماری‌های غیرواگیر (STEPS) انجام شد. هدف از این مطالعه تعیین روند شاخص توده بدنی (BMI) و شیوع تغییرات اضافه‌وزن/چاقی و چاقی شکمی در جمعیت بزرگسال ایران از سال 1383 تا سال 1400 بوده‌است.

شاخص توده بدنی یا BMI یک اندازه‌گیری متداول برای تعیین اضافه‌وزن یا چاقی است که با استفاده از وزن و قد انسان محاسبه می‌شود. طبقه‌بندی BMI به این صورت است که کمتر از 18.5 در محدوده کم‌وزنی، بین 18.5 تا کمتر از 25 در محدوده وزن سالم، بین 25 تا 30 در محدوده اضافه‌وزن وBMI 30.0 یا بالاتر در محدوده چاقی قرار می‌گیرد. چاقی نیز به سه طبقه‌ی کلاس 1 ( BMI از 30 تا کمتر از 35)، کلاس 2 (BMI  از 35 تا کمتر از 40) و کلاس 3 ( BMI از 40 یا بالاتر) تقسیم می‌شود. چاقی کلاس 3 گاهی اوقات به عنوان چاقی “شدید” طبقه بندی می‌شود.

بر اساس برآوردهای استاندارد شده، در سال 1383 تا 1400، میانگین BMI از 25.19 کیلوگرم بر متر مربع به 26.63 کیلوگرم بر متر مربع و میانگین استاندارد شده اندازه دور کمر از 86.38 سانتی‌متر به 91.65 سانتی‌متر، شیوع استاندارد شده چاقی (کلاس 1 و 2) از 14.54 درصد به 20.17 درصد و شیوع استاندارد شده چاقی کلاس 3، از 0.82 درصد در سال 2004 به 1.35 درصد افزایش یافته است.

به دلیل پیامدهای منفی سلامت عمومی و بالینی چاقی، سیاست‌گذاران سلامت باید برنامه‌های جامعی برای کنترل این روند افزایشی افزایش وزن ایجاد کنند./مجله دیابت و اختلالات متابولیک